sábado, 24 de febrero de 2018

RUIDO ESTROPEADO

(diciembre 2017 – febrero 2018)

Nunca te he encontrado más hermosa
que, borracha, en el retrete,
con las bragas colgando de un solo muslo;
luego, te tumbaste, me abrazaste,
y, cuando ya dormías, te confié:
”no te diré cómo has de quererme,
me querrás cómo puedas quererme,
me querrás hasta donde puedas quererme”
.

Parecía que no había visto a una mujer en mi vida
porque me sentía como si no hubiese visto a una mujer en mi vida,
ahora que te tengo en mis brazos
me da rabia estar dando cabezazos,
pero más me cabrea mi pasado,
el cielo también tiene grietas,
y por ellas se filtra un ruido estropeado.

Dicen que la tecnología te sorbe el alma,
pues bien, ahora te ha hecho sonreír,
creo que podemos tener cuatro buenos años,
después, sonará la canción hortera del verano de turno,
y acertará al entonar que “tú y yo solo tenemos recuerdos”,
me sobresalto porque tapas mis ojos con tus manos,
me clavas las uñas en las cuencas,
y explicas: ”estás dentro de todo lo triste,
e intento extirparte”
,
frase que, de entrada, me da repelús,
aunque termina por enternecerme su mezcla de crudeza y ñoñería.

El amor es solamente un sentimiento poderoso,
no invalida otros más livianos
ni a este impredecible ruido estropeado:
o no suena, o suena demasiado.

1 comentario:

  1. "o no suena, o suena demasiado": Salinger deia a través de "l'ingenu seductor" que li agradava una noia, veient una pel·lícula, perquè no movia la mà tota l'estona ni la deixava morta tota l'estona. Jo no n'he sabut mai de trobar aquest autèntic terme mig. Escric breu, dissenyo minimalista. No tinc horror vacui, per sort!

    M'agrada el teu estil, molt diferent del meu, i molt i molt el títol del teu blog. El de l'altre també el trobo molt suggeridor, em sona una mica, mira't el meu perfil als meus blogs i sabràs per què!

    ResponderEliminar